ای پادشه خوبان داد از غم تنهایی

دل بی تو به جان آمد وقتست که باز آیی

در آرزوی رویت بنشسته بهر راهی

 صد زاهد و صد عابر سر گشته سودایی

مشتاقی و مهجوری دور از تو چنانم کرد

 کز دست نخواهم شد پایان شکیبایی

ای درد توام درمان در بستر ناکامی

وی یاد توام مونس در گوشه تنهایی

فکر خود و رای خود در امر تو کی کنجد

 فکر است در این وادی خود بینی و خود رایی

در دایره فرمان ما نقطه تسلیمیم

 لطف آنچه تو اندیشی حکم آنچه تو فرمایی

 گستاخی و پر رویی تاچند کنی ای مرد

بگذار تو از این وادی تن ده به شکیبایی

                      ((مرحوم ملا محسن فیض کاشانی))

منبع:وبلاگ شهر نور